N-O Sardinië. 1048 km

De plaatselijke fietshandelaar blijkt een manusje van ‘ doet alles ‘ soort te zijn. Hij vermoedt dat het probleem bij de pedalen zit maar hij heeft geen wisselstukken. Na nog eens goed naar mijn voeten te hebben gekregen dat er teveel smeer aan de ketting hangt, vertrekken we dan maar piepend en krakend op zoek naar meer wijsheid. Het weer is vandaag overtrokken en er staat een flinke bries. gelukkig is de weg wat glooiender geworden. We passeren nog een marmergroeve, die toch wel indrukwekkend was, en bij het volgende stadje Osserei, krijg ik een fietswinkel in het vizier. Vol goede moed stappen we binnen, en ja hoor, ons manusje van ‘ doet alles ‘ soort had gelijk : de pedalen zijn stuk. Ik ben geen techneut maar ik heb nooit geweten dat er in pedalen ook nog kogeltjes en rollementen zitten die kunnen verslijten. Voor mij was een pedaal iets waar je gewoon je voeten diende op te zetten. Weeral iets bijgeleerd….

Het euvel is vlug opgelost en met 16 euro zijn we ervan af. Hier word ik goed gezind van want in mijn periode als motard liep de rekening vlug op tot honderden euro’s. We vervolgen onze weg en na wat op en neer bereiken we al vlug onze camping. Een eerdere opmerking van ons dat we de Sarden afstandelijk en koel vonden moeten we herzien. We worden overal uitermate vriendelijk en behulpzaam ontvangen. 

Ik heb in mijn leven al heel wat gezweet maar dat ik letterlijk vol zout hing heb ik op deze reis pas ervaren. Eerst dacht ik dat die korrels op mijn lichaam zandkorrels waren maar ze zien wit en, na even geproefd te hebben, smaken zij  naar keukenzout dat je bij de patatten doet. Allez, als ik eens zonder zit weet ik wat te doen…

Verrassend genoeg is er een streepje zon te zien bij het ontwaken. We pakken alles in en vervolgen onze weg. Over het weer hebben we nog niet veel geschreven omdat dit steeds schitterend was maar sinds gisteren is het wat minder. Toen zagen we helemaal geen zon. Vandaag valt het dan, tegen alle verwachtingen in, wel mee. Het is aanzienlijk een stuk frisser maar om te fietsen is dat helemaal niet erg. De zwempartijen laten we wel achterwege.

We blijven de kustweg volgen wat betekent dat er af en toe toch stevige, korte klimmetjes te trappen zijn.

Plots zien we een tegenligger af remmen voor, op het eerste zicht, een flinke steen. Maar het blijkt een schildpad te zijn die zijn tijd neemt om over te steken. Reddende engel Marc stapt van zijn fiets, houdt het verkeer tegen en tilt de schildpad op om hem aan de overkant neer te zetten. 

Vroeg in de namiddag wordt ons tentje terug opgezet.

Bij de reddingsactie zag Marc een groot bord met een foto van een gespiesd varken, een specialiteit van Sardinië, dat wou hij vanavond wel eens eten. Tja, het zit alle dieren niet mee, hé! Maar het was helaas gesloten dus stopten we bij een “agricultura”. We kregen een plaatsje op het terras met prachtig uitzicht. Alles wat we opgediend kregen was zelf geprepareerd, ook de wijn. We begonnen met een bordje antipasta met lekkere salami, panchetta en kaas. Even later volgden er nog bloemkooltjes op verschillende wijze, eieren met asperges, meerdere klaargemaakte ingewanden. Dan kregen we twee verschillende pasta’s, kei lekker. Dan geitenvlees, toen volgde er nog geiten ingewanden en als laatste een koffie met likeur. De wijn werd steeds bij gevuld en dit alles voor de prijs van 35 euro pp. Gelukkig lust Marc die ingewanden wel anders hadden ze die wel allemaal terug gekregen. 

Het druppelt een beetje deze nacht maar een flinke bries zorgt er de volgende dag voor dat de hemel wordt schoongeveegd. Het nadeel is wel dat we deze bries pal op kop hebben dus dat wordt een tandje bijsteken. In Olbia verorberen we het zoveelste Italiaanse ijsje, amareno en ferrero duplo, om de smaakpapillen van onze tong nog eens lekker te verwennen.

Hierna krukken we nog een heuveltje over richting noordkust en plaatsen ons tentje in een 4 sterren camping dat mooi aan zee is gelegen. We worden direct gekenmerkt met een bandje dat er éénmaal buiten al direct afvliegt. Het bandje werkt op ons gemoed als een rode lap op een stier. Ik wil op reis niet geketend worden. Dit gaat weer de nodige discussies geven in de aard van : waar is je bandje mijnheer? Het is best dat je dit aandoet zodat we weten dat je van deze camping bent. Het is voor je eigen veiligheid. We gaan fietsen om een heerlijk vrij gevoel te beleven en dan worden we gemerkt. We gruwelen van deze methodes en hopen dat het nog gaat meevallen. Het internet is zeker geen 4 sterren dus de foto’s zijn voor morgen…. Eindelijk gelukt