Naar Tortolí en de bergrit tot Dorgali. 880 km

We staan vroeg op want we weten niet echt hoe onze rit zal verlopen. Veel klimmen of niet? De uren die Marc vooraf heeft gespendeerd om routes uit te dokteren werpen zijn vruchten af in de eerste 40 km. Half verharde wegen leiden ons door een zacht glooiend landschap. Geen kat komen we tegen, alleen af en toe een adder die het pad snel vrij maakt voor onze doortocht. Een loslopende hond maakt ons alert maar blijkbaar is het beestje banger dan wij en blijft ons wantrouwig aankijken. De kleine maar kleurrijke, lustig kwetterende vogeltjes houden ons humeur op maximum peil. 

Tot we bij een militair domein komen waar de woorden “KEEP OUT” overduidelijk zijn. We durven nog een eerste bord te negeren maar nauwelijks 100 meter verder worden we opnieuw geconfronteerd met de woorden ” PENAL FINE BY LAW “. Het risico verder te rijden lijkt ons nu erg groot. Wie weet wat voor een boete hangt er dan boven ons hoofd en een gevangenis hebben we al genoeg van binnen gezien! Spijtig, want dit was waarschijnlijk de mooiste weg om aan de volgende camping te geraken. Nu ja, dan fietsen we terug naar de hoofdweg en vervolgen we deze richting Tertenia. 

Het blijft, buiten verwachting, een glooiende weg en eens in Tertenia beslissen we door te stampen naar Tortolí, ongeveer halfweg Sardinië. De plaatselijke flora, nu in volle bloei, kleurt het  kader mooi geel, paars en rood.

Na 111 km komen we aan in ‘ Telis camping ‘ en stellen de tent op. Met een bord pasta in de hand en een glas rode wijn aan de kant wordt het nog heel plezant. Deels mede door een prachtig uitzicht over berg en zee, voor mij is het leven zo wel OK.

Op onze welverdiende rustdag besluiten we s’avonds te gaan eten in ‘ La Bitta ‘, gekozen na een tip uit België. Het oogt wel wat duurder maar de kaart is veelbelovend. Hier ga ik zeker voor het wild zwijn dat blijkbaar een traditioneel gerecht is in Sardinië. Het restaurant zelf is prachtig gelegen aan zee en het eten + de wijnen zijn inderdaad verrukkelijk. Helena trakteert voor haar verjaardag maar bij het betalen geeft de ober haar credit card toch maar terug aan mij. Blijkbaar is het hier niet de gewoonte dat de vrouw betaalt en ging hij ervan uit dat het mijn kaart was.

Het is nu donderdag, feestdag. Maar voor ons wordt het zwoegen. We stijgen terug boven de 1000 meter richting Dorgali, waar we voor de verandering een bed & breakfast geboekt hebben. Al na 10 km gaat het steil omhoog tot Braunei, dat schilderachtig gelegen is op 480 meter. Nadien gaat het wat omhoog en omlaag. Heel vervelend want dat omlaag moet je steeds terug omhoog. Ons beeld wordt gevuld met loslopende geiten, koeien, varkens en Duitse motards. Ik heb de indruk dat voor deze laatste groep Sardinië een speeltuin is, zowel offroad als on road. Een rechtstreekse confrontatie tussen beide groepen lijkt me af en toe niet uitgesloten. Op 700 meter hoogte volgt dan de definitieve klim naar de pas ‘ Genne Silena’. Hier ontmoeten we 2 fietsers, een man uit Wales en een vrouw uit Z-Afrika. Na het delen van onze ervaringen, nemen we afscheid. Zij, al dansend naar boven, wij meer kruipend. Al een tijdje hoor ik een vreemd gekraak in mijn buurt en efkens heb ik gedacht dat het mijn knoken waren. Naarmate het volume toeneemt, begin ik meer en meer te denken dat het ijzeren ros tussen mijn benen wel eens zou kunnen mankeren. Het situeert zich ergens in de buurt van de trapas. Maar voorlopig rijdt hij nog en genieten we gewoon verder van het fantastische, ongerepte natuurschoon van Sardinië. Dit is dan ook het ‘ Parco del Gennargentu ‘ waar vele excursies ondernomen worden. Op de top drinken we een frisse cola en stuiven naar beneden, toch wel een beetje voorzichtig want na elke bocht worden we getrakteerd op verrassende windstoten. Aankomst in hotel, douchke en pintje gepakt, lekker gegeten en afspraak gemaakt met de plaatselijke fietshandelaar om morgen mijn fiets te bekijken. Het lijkt wel werken hé…..