Catania en de Etna

Catania, de tweede stad van Sicilië, is een rommelige, maar bruisende stad: up-and-coming en tegelijk nog zeer traditioneel. Catania wordt ook wel eens ‘ Black city ‘ genoemd omdat het gebouwd is met lavasteen in tegenstelling tot Syracuse, dat opgetrokken is met witte steen. Door de grote uitbarsting van de Etna in 1692, die bijna de gehele oostkust vernietigde, zijn de meeste steden hier in Barokstijl opgericht. Simpelweg omdat in die periode deze stijl in de mode was. Alleen Taormina bleef blijkbaar gespaard en heeft een meer middeleeuws karakter met zijn smalle straatjes. Het verkeer in Catania is erg chaotisch en voor de fietser is het net geen poging tot zelfmoord. Het doet me denken aan de straat oversteken in Vietnam. Gewoon oogcontact houden en  rustig in een gelijkmatig tempo oversteken. Dit werkt uiteindelijk nog vrij goed maar bij de minste aarzeling onderweg is het volgens mij boem-patat. Vergeleken met fietsen in Frankrijk en Spanje is het hier nog de prehistorie wat fietspaden betreft en zwaaien koning auto plus de vele scooters de scepter. Niet teveel nadenken dus, maar we zijn altijd wel blij wanneer we de camping heelhuids bereiken. 

Nog een anekdote over de Vlaamse ( of Italiaanse kermis ) van gisteren. Je moet je niet schamen voor overdaad want in het midden van deze ‘ circus ‘ staat een priester de zondagse mis te verkondigen met een groot gouden kruis die je direct van je zonden kan afhelpen. Toch wel gemakkelijk……

Met  zijn hoogte van ruim 3300 meter is de Etna de enige actieve vulkaan van betekenis in Europa. Regelmatig zijn er nog uitbarstingen. Bijna ieder jaar is er wel een eruptie van lava, die vaak vooraf wordt gegaan door een periode van kleine aardbevingen. Niets zorgelijks, het grootste ongemak naast het uitvallen van het licht is voor de Sicilianen het feit dat je een paar minuten niet mobiel kunt bellen. Wanneer de vulkaan as spuwt, ligt de omgeving onder het stof en is het elke dag opnieuw kuisen. Dit kan maanden duren en is niet voorspelbaar.

We bezoeken de Etna met een minibusje. Onze chauffeur heet Seppe en onze aantrekkelijke gids noemt Paola. We beginnen met een bezoekje aan 2 niet-actieve kraters. Er staat een flinke wind en het is er bitterkoud. Je kan ook nog heel mooi de lavastroom zien van de uitbarsting in 2002 toen deze verschillende gebouwen met zich meesleurde. Wanneer we vragen of de bevolking geen bang heeft van mogelijke uitbarstingen vertelt onze gids dat de Etna geeft en neemt. Bij een uitbarsting wordt er veel vernietigd maar de lava bestaat uit zovele mineralen dat er later een zeer vruchtbaar gebied ontstaat. Het doet me denken aan Shiva van de hindoes. Hij is ook eveneens de schepper en de vernietiger, dus de Etna en Shiva hebben volgens mij wel iets gemeen. Onze gids beaamt dit. Onderweg zien we een huis van 2 verdiepingen hoog dat tot de dakgoot onder de lava zit. Bij navraag blijkt dat hier geen rampenfonds bestaat. Dan volgt een interessante maar niet gemakkelijke wandeling door een lava grot met helm  en zaklamp; deze ontstaat wanneer de bovenlaag van de lavastroom stolt en de onderstroom van lava zich nog gloeiend heet een weg baant. 

We bezoeken nog valle del Bove, een 7 km lange en 5 km brede gestolten lavastroom die zich op het einde van de negentiende eeuw heeft gevormd. Toen de dorpsbewoners van Zafferana dit zagen aankomen, begonnen ze massaal te bidden met als gevolg dat de lavastroom stopte op 200 meter van hun dorp. Een Madonna wordt hiervoor neergezet als dank.

Als afsluiter brengen we nog een bezoek aan een biologische boerderij, waar plaatselijke  producten zoals honing, olijfolie, pesto’s, wijnen, kruiden etc. kunnen worden geproefd en aangekocht. Tactisch gezien een slimme zet om dit op het laatste van de tour te doen wanneer iedereen scheel ziet van de honger, maar alles was zeker topkwaliteit. 

We gaan deze avond de aangekochte specialiteiten vermengen met onze maagsappen en morgen volgt er een vlak ritje naar Taormina. 

                 

Advertenties

Richting Catania Km: 255

Omdat we onze longen nog graag zien, nemen we de route door het binnenland naar Catania. De kustroute is bezaaid met olieraffinaderijen.

Vroeg genoeg staan we op, ruimen alles bij elkaar en vertrekken we. De kleine weggetjes zijn best rustig. Maar vanaf je iets het binnenland in rijdt, rij je niet meer plat. Dus is het al gauw wat klimmen en dalen. Tussen Floridia en Sortino hebben we al een flinke klim achter de rug (500m). Het landschap doet me denken aan de Haute Provence in Frankrijk. Alleen de appelsien- en citroenbomen doen het geheel anders kleuren. Rond 13u bereiken we Sortino en gaan we in een plaatselijk restaurant ( Trattoria ) ons buikje vol eten met een spaghetti pommodore en nadien een pizza vegetariana. Dit alles spoelen we door met mineraal water want er staat ons nog iets te wachten. Na Sortino is het weer wat klimmen en dalen richting Lentini. Onze beentjes beginnen af en toe al serieus wat aan onze kop te zagen maar onze hersens winnen het pleit en dicteren : doorzetten asjeblief. We rijden dan nog wat verkeerd, kwestie om de benen onze oppermachtigheid te betonen. Na een rustige afdaling bereiken we Catania. Hier is het een drukte van jewelste. Het lijkt wel een vlaamse kermis, maar het is een Italiaanse. Schoorvoetend fietsen we naar de camping om aldaar in het donker onze tent op te stellen. Het is dan ook reeds 20u. Nog een paar pintjes, een zakje chips en een appelsientaartje ( heel lekker ) en we leggen ons horizontaal.

Het valt me op dat in Sicilië heel veel zwerfkatten zitten. Zowel op de vorige camping als op deze zijn ze uitgebreid aanwezig. 

Omdat we opmerkten (zowel ’s nachts als overdag als we niet ter plaatse zijn) dat die katten steeds in onze voortent gingen zitten, kwam Helena op het lumineuze idee om rond de tent peper te strooien. Ik moet zeggen : ik heb geen kat meer onder mijn tent vandaan zien komen 🙂 

Het ongedwongen leven, dat is waar we van houden op de camping. Als je je gaat scheren kan er wel eens een onderbroek of een sok uit je fleece vallen wanneer je deze uitdoet, en dit onder de curieuze blik van de andere lavabogebruikers. s’Avonds prop ik namelijk mijn klederen in een kussensloop ( vond ik een goed idee ) en s’nachts vermengen zij zich dan op één of andere manier zodat ik er gedurende de dag van alles en nog wat kan uit toveren. 

De foto’s van vandaag zijn per ongeluk gisteren gepost, dus efkens scrollen. 

Avola en omgeving Km : 143

Wat onze route betreft : deze vertrekt vanuit Avola in ZO-Sicilië, passeert langs Catania ( Etna ) en via Taormina steken we overland door naar de noordkust. Na Olivera, Sant’Agata di Militello en Cefalu bereiken we uiteindelijk Palermo. Hier vertrekt dan de boot naar Cagliari, Sardinië. In Sardinië fietsen we van Zuid naar Noord langs de oostkust. Vanuit Santa Teresa Gallura vertrekt de boot naar Bonifacio ( Corsica ). Via Sartène fietsen we naar Ajaccio van waaruit we terug vliegen richting België. Maar zover zijn we gelukkig nog niet. 

Avola. Dit plaatsje aan de Z0-kust van Sicilië hebben we eruit gepikt vanwege zijn centrale ligging tussen Syracuse, Noto en Reserva Naturale di Vendicari. Zo kunnen we deze 3 plaatsen bezichtigen zonder met bagage te sleuren en hoeven we de tent niet steeds op te breken. Omdat ik niet graag eindig met een droevige noot, wil ik het direct van me af schrijven. Het doet voor mij wel een beetje raar dat je hier in Sicilië even lustig op vakantie gaat terwijl er hier honderden bootvluchtelingen worden aan land gebracht die hun oversteek naar het ‘ Paradijs Europa ‘ niet hebben overleefd. Deze mensen moeten verschrikkelijk  hopeloos zijn om zulke oversteken te wagen na hetgeen ze overland al hebben meegemaakt. Hopelijk komt hieraan vlug een einde en mijn ultieme hoop is dat het eindelijk voor iedereen een beetje leefbaarder wordt op aarde. 

Wat ons betreft, Het gaat ons goed. Ondertussen hebben we alles al aangekocht wat we vergeten waren en de bagagedrager aan mijn fiets is gerepareerd. We werden hierbij geholpen door een vriendelijke, oudere man die bij de eerste fietswinkel ( eigenlijk een heel klein donker kot met fietsonderdelen ) een babbeltje aan het maken was. Hij vergezelde ons nadien nog naar 2 andere fietswinkels ( even kleine donkere koten met fietsonderdelen ) en de eigenaar van de laatste kreeg het lumineuze idee om er gewoon een nieuwe vijs in te draaien. De rekening : 0 euro. Probleem opgelost met dank aan deze hulpvaardige inwoner van Avola.

Even later willen we onze banden oppompen aan een plaatselijk benzinestation en de eigenaar biedt ons direct zijn hulp aan. Hij heeft zelfs het juiste tussenstukje voor fietsbanden klaar en laat er ons werkeloos bij staan. We dachten, hiervoor moeten we iets betalen, doch rekening 0 euro en een brede glimlach. 

Ik krijg direct het gevoel dat het contact met de Sicilianen wel goed zit. Het enige wat een beetje moeilijk blijkt, is de taal. We duiken met twee in ons pocketboekje ‘ Italiaans op reis ‘ en het helpt toch wel dat we wat kennis Frans en Spaans hebben. 

Nu het voornaamste gedeelte, het culinaire. Ik ben nog maar net hier en begrijp nu al waarom Italianen zo een heimwee kunnen koesteren naar hun thuisland. Dit wordt smullen geblazen de volgende weken. Gisteren heb ik me gewaagd aan een brioche ( zoet broodje ) belegd met pistache- en notenijs. Vandaag, in een plaatselijke bar, een arancini geproefd ( een mengeling van rijst met tomaat, kaas etc…gewenteld in paneermeel en daarna omgevormd tot een piramide. We vonden het laatste allebei fantastisch, het brood met ijs zat blijkbaar niet zo goed bij de smaakpapillen van Leen. In ieder geval de mortadella, prosciutto , kazen, makrelen in olijfolie smaken voortreffelijk en overgoten met de plaatselijke wijn gemaakt van de druif ‘ Nero d’avola ‘ maakt dit het leven tot een groot festijn. Het ging er allemaal zo vlot in dat de lens van de camera niet kon volgen. Dus nog geen foto’s. 

We starten onze tripjes rustig aan en fietsen vandaag naar Syracusa, de geboorteplaats van Archimedes en ooit de hoofdstad van de Griekse wereld. Het historisch centrum is dan ook een wirwar van kleine, smalle straatjes. We kuieren hier wat rond en eten een lekkere pizza. Thuis gekomen zie ik op mijn landkaart een tip staan van Ferda, een gelateria juist over de brug. Spijtig, maar ik denk toch dat het er niet meer bij kon. De pizza s’middags was zo voedzaam en lekker dat we zelfs het avondeten hebben overgeslagen. Een rariteit….

Het is zaterdag en staan op met schitterend weer. Reserva naturale di vendicari en de barokke stad Noto staan op het programma. Na een heerlijke koffie op de lido ( strand ) di Noto, momenteel nog zo goed als verlaten, fietsen we richting Vendicari. Thuis had ik een route uitgestippeld, maar al spoedig bleek dit wat overmoedig. Al gauw stranden we op het losse zand van een strand in het park. We ploeteren nog wat verder maar al vlug nemen we de wijze beslissing terug te keren en het park dan maar langs de hoofdingang te betreden. De wind zit in de rug en we bereiken dus vlug onze bestemming. Fietsen mogen blijkbaar niet in het park, dus mijn gps routes die ik op de ‘open fiets maps ‘ vond, kan ik allemaal wel op mijn buik schrijven. Een wandeling als afwisseling is echter ook geen slecht idee en het park loont echt wel de moeite en is heel mooi aangelegd. Er broeden hier jaarlijks honderden vogelsoorten. Adders en reptielen zijn ook van de partij en als afsluiter kan je in de brakmeertjes flamingo’s bewonderen. 

Oh ja, volgens mij zijn de Sicilianen ook een beetje bang van water. Op een bepaald moment was een gedeelte van het wandelpad ondergelopen, met het gevolg dat het vol Sicilianen hing op de onderste lat van de omheining om zo voorbij het obstakel te geraken. We gaan hier niet aanschuiven op die onderste lat, dus splatsj, splatsj, splatsj…..We stappen er al lachend door en worden verbaasd, maar met een glimlach, nagekeken door de autochtonen. Het is immers warm en die sandalen drogen wel.

Bij onze aankomst in het park merkten we een paar honderd meters voor de ingang een grasveldje waar verschillende tafels gedekt waren. Het was dus evident dat we hier gingen lunchen. We nemen de Siciliaanse degustatieschotel vergezeld met een glas witte wijn. Het lekkerste vonden we de gegrilde groenten, maar eigenlijk was alles pico bello. Tevreden fietsen we dus verder naar Noto, een openluchtmuseum van de barok. De gebouwen zijn overweldigend en verkeren allen in prima staat. Er zijn dan ook veel toeristen aanwezig, dus fietsen we na een heerlijk broodje ijs ( en nu was de lens sneller dan de hap ) terug naar ons thuisstadje Avola waar blijkbaar het toerisme nog niet echt heeft toegeslagen en waar alles nog zijn gewone gangetje gaat. Hier houden we allebei het meeste van. Na de nodige inkopen maken we deze avond, voor de verandering, spaghetti om wat krachten op te doen want morgen volgt een toch wel moeilijker gedeelte, deels door het binnenland, naar Catania.  

               

De reis naar Sicilië

Amai, vroeg opgestaan om goed op tijd aan de luchthaven te geraken. Want met ieder 5 fietstassen en een fiets in de hand wil je niet op het laatste moment arriveren.
Half vier klinkt de harp die ons wakker speelt! Een rustige rit naar Amsterdam en de auto voor 5 weken wegzetten in de “blue parking”.
Het begint allemaal al spannend wanneer we aan een gesloten hek aankomen bij de parking die, normaal gezien 24u/24u open is. Na even wachten opende deze dan toch, de nachtwaker moest nog even wakker worden, denken we dan.
We worden netjes afgezet aan de luchthaven en krijgen daar te horen dat onze fietsen toch ingepakt moesten zijn! Gôh, hoe komt dat toch dat dit verschilt van luchthaven tot luchthaven want de maatschappij is hetzelfde (als die waar Marc in januari mee naar Spanje vertrok en zijn fiets niet moest inpakken). Maar geen nood voor 20/stuk kunnen we onze fiets inpakken in een doos en alles is in orde.
Onze ervaren reiziger Marc wordt dan toch ook een dagje ouder, dit blijkt uit het feit dat hij bij de controle al meteen een Zwitsers zakmes moet achterlaten, hij was vergeten dat deze in zijn handbagage zat. En even later stelt hij vast dat hij een kabeltje van zijn gps thuis vergeten is.
M.a.w. de kosten beginnen al op te lopen : dozen, mes (vooral belangrijk voor de kurkentrekker die deze had. En met de lekkere wijntjes in het vooruitzicht…), kabeltje,…
Nu ja, misschien verdien ik nog wat bij als stewardess! Want wanneer er werd rond gereden met koffie, versnaperingen, … in het vliegtuig, werd mij gevraagd om even met de kar mee te lopen aangezien de andere stewardess een probleempje moest oplossen met een paniekerige passagier.
Oh ja, wist je dat het woord klavier niet gekend is bij onze noorderburen?
Eens gearriveerd in Catania gingen wij het ons nog even makkelijk maken. We zouden een bus richting Avola nemen want die mogelijkheid zou er zijn. Bij de ticketbalie werd dit bevestigd dus moesten we enkel wachten tot deze bus komt. Tijdens het wachten vroegen we ons af : “hoe zouden ze onze fietsen toch op de bus krijgen? ” en ja hoor de bus nam ons niet mee, niet met de fietsen. Gelukkig kregen we ons geld meteen terug met de woorden “sorry, sir! ” . Allez, hop met de fiets naar het trein station, tickets gekocht en hop naar het perron van vertrek. Helaas zijn er geen voorzieningen voor een fiets, geen lift, geen gleuf naast de trede,… gewoon heffen en sleuren. We sporen eerst naar Syracusa om daar over te stappen in een piepklein treintje met een enorm hoge opstap naar Avola.
We stappen af en fietsen naar onze eerste camping. Onderweg wordt er al eens gevloekt door onze poetie want zijn voorste drager sleept tegen zijn wiel. Oef, de camping ziet er goed uit, vlakbij zee. We stellen alles op en herinneren ons weer in wat voor een slechte conditie onze tent zich vertoefd! Dit waren we even vergeten maar soit, het gaat nog.
Nu de ingrediënten van de tent nog : slaapzak, pyama, boek, …
Mijn peperduur matrasje wordt geïnstalleerd. Even testen en pooooeeeeefffff. Een lawaai van hier tot ginder. Een naad gelost met als gevolg een grote blaas in mijn slaapmatje! Nogmaals amai, dat worden slapeloze nachten! WAAR BLIJFT DIE SJIEKE DURE MOBILHOME ? 😜
Verdorie, achteruitkijkspiegel ook vergeten….