Catania, de tweede stad van Sicilië, is een rommelige, maar bruisende stad: up-and-coming en tegelijk nog zeer traditioneel. Catania wordt ook wel eens ‘ Black city ‘ genoemd omdat het gebouwd is met lavasteen in tegenstelling tot Syracuse, dat opgetrokken is met witte steen. Door de grote uitbarsting van de Etna in 1692, die bijna de gehele oostkust vernietigde, zijn de meeste steden hier in Barokstijl opgericht. Simpelweg omdat in die periode deze stijl in de mode was. Alleen Taormina bleef blijkbaar gespaard en heeft een meer middeleeuws karakter met zijn smalle straatjes. Het verkeer in Catania is erg chaotisch en voor de fietser is het net geen poging tot zelfmoord. Het doet me denken aan de straat oversteken in Vietnam. Gewoon oogcontact houden en rustig in een gelijkmatig tempo oversteken. Dit werkt uiteindelijk nog vrij goed maar bij de minste aarzeling onderweg is het volgens mij boem-patat. Vergeleken met fietsen in Frankrijk en Spanje is het hier nog de prehistorie wat fietspaden betreft en zwaaien koning auto plus de vele scooters de scepter. Niet teveel nadenken dus, maar we zijn altijd wel blij wanneer we de camping heelhuids bereiken.
Maandelijks archief: april 2015
Richting Catania Km: 255
Omdat we onze longen nog graag zien, nemen we de route door het binnenland naar Catania. De kustroute is bezaaid met olieraffinaderijen.
Avola en omgeving Km : 143
Wat onze route betreft : deze vertrekt vanuit Avola in ZO-Sicilië, passeert langs Catania ( Etna ) en via Taormina steken we overland door naar de noordkust. Na Olivera, Sant’Agata di Militello en Cefalu bereiken we uiteindelijk Palermo. Hier vertrekt dan de boot naar Cagliari, Sardinië. In Sardinië fietsen we van Zuid naar Noord langs de oostkust. Vanuit Santa Teresa Gallura vertrekt de boot naar Bonifacio ( Corsica ). Via Sartène fietsen we naar Ajaccio van waaruit we terug vliegen richting België. Maar zover zijn we gelukkig nog niet.
De reis naar Sicilië
Amai, vroeg opgestaan om goed op tijd aan de luchthaven te geraken. Want met ieder 5 fietstassen en een fiets in de hand wil je niet op het laatste moment arriveren.
Half vier klinkt de harp die ons wakker speelt! Een rustige rit naar Amsterdam en de auto voor 5 weken wegzetten in de “blue parking”.
Het begint allemaal al spannend wanneer we aan een gesloten hek aankomen bij de parking die, normaal gezien 24u/24u open is. Na even wachten opende deze dan toch, de nachtwaker moest nog even wakker worden, denken we dan.
We worden netjes afgezet aan de luchthaven en krijgen daar te horen dat onze fietsen toch ingepakt moesten zijn! Gôh, hoe komt dat toch dat dit verschilt van luchthaven tot luchthaven want de maatschappij is hetzelfde (als die waar Marc in januari mee naar Spanje vertrok en zijn fiets niet moest inpakken). Maar geen nood voor 20/stuk kunnen we onze fiets inpakken in een doos en alles is in orde.
Onze ervaren reiziger Marc wordt dan toch ook een dagje ouder, dit blijkt uit het feit dat hij bij de controle al meteen een Zwitsers zakmes moet achterlaten, hij was vergeten dat deze in zijn handbagage zat. En even later stelt hij vast dat hij een kabeltje van zijn gps thuis vergeten is.
M.a.w. de kosten beginnen al op te lopen : dozen, mes (vooral belangrijk voor de kurkentrekker die deze had. En met de lekkere wijntjes in het vooruitzicht…), kabeltje,…
Nu ja, misschien verdien ik nog wat bij als stewardess! Want wanneer er werd rond gereden met koffie, versnaperingen, … in het vliegtuig, werd mij gevraagd om even met de kar mee te lopen aangezien de andere stewardess een probleempje moest oplossen met een paniekerige passagier.
Oh ja, wist je dat het woord klavier niet gekend is bij onze noorderburen?
Eens gearriveerd in Catania gingen wij het ons nog even makkelijk maken. We zouden een bus richting Avola nemen want die mogelijkheid zou er zijn. Bij de ticketbalie werd dit bevestigd dus moesten we enkel wachten tot deze bus komt. Tijdens het wachten vroegen we ons af : “hoe zouden ze onze fietsen toch op de bus krijgen? ” en ja hoor de bus nam ons niet mee, niet met de fietsen. Gelukkig kregen we ons geld meteen terug met de woorden “sorry, sir! ” . Allez, hop met de fiets naar het trein station, tickets gekocht en hop naar het perron van vertrek. Helaas zijn er geen voorzieningen voor een fiets, geen lift, geen gleuf naast de trede,… gewoon heffen en sleuren. We sporen eerst naar Syracusa om daar over te stappen in een piepklein treintje met een enorm hoge opstap naar Avola.
We stappen af en fietsen naar onze eerste camping. Onderweg wordt er al eens gevloekt door onze poetie want zijn voorste drager sleept tegen zijn wiel. Oef, de camping ziet er goed uit, vlakbij zee. We stellen alles op en herinneren ons weer in wat voor een slechte conditie onze tent zich vertoefd! Dit waren we even vergeten maar soit, het gaat nog.
Nu de ingrediënten van de tent nog : slaapzak, pyama, boek, …
Mijn peperduur matrasje wordt geïnstalleerd. Even testen en pooooeeeeefffff. Een lawaai van hier tot ginder. Een naad gelost met als gevolg een grote blaas in mijn slaapmatje! Nogmaals amai, dat worden slapeloze nachten! WAAR BLIJFT DIE SJIEKE DURE MOBILHOME ? 😜
Verdorie, achteruitkijkspiegel ook vergeten….